Inayat Khan, de Indiase wijze die het soefisme naar het Westen bracht, werd op een keer geprovoceerd door een nuchtere leerling met de vraag of hij echt geloofde dat woorden geneeskracht hadden. Inayat Khan, zeer tegen soefigewoonte in, stelde een botte wedervraag: ‘Wie bent u om zo’n domme vraag te stellen? De leerling voelde zich beledigd en zei terecht: ‘Hoe kan een soefi zo grof zijn?’ Khan antwoordde: ‘Als grove woorden u zo’n pijn kunnen doen, waarom twijfelt u dan aan de mogelijkheid dat er ook woorden zijn die genezen?’  

 

“Aandacht hebben betekent echt contact hebben. Met onszelf, met de ander, met het leven. Als iemand echt contact met jou heeft, als iemand jou echt begrijpt, in hoe het nu met je is, misschien in je pijn en je moeite, in je streven en je diepste verlangen, dan ervaar je iets bijzonders. Echt verstaan worden maakt gelukkig. Het is een cadeau.  Écht contact met een ander, vraagt om de kunst van het luisteren, van het diep luisteren, de kunst om het verhaal van de ander te proberen vanuit die ander te begrijpen en aan te voelen. Als dat gebeurt, gebeurt er iets helend.”  

 

Uit ‘Mededogen is zonder grenzen’ van Ton Kamphof over Thich Nhat Hanh.